نفهمیدم.‌ای کاش می‌فهمیدم. آخر کار نیز وقتی نتایج کارشان را منتشر کردند، باز هم نفهمیدم. مصاحبه هم نکردم. گفتم چرا همیشه به‌عنوان یک منتقد شناخته شوم. به این خاطر که چیزی به سند‌های قبلی ما اضافه نکرد. سؤال من این بود که این الگوی اسلامی پیشرفت تا چه اندازه سند‌های قبلی را پیش برده است؟ ما این همه سند سیاست‌گذاری داشتیم. وقتی چیزی سال‌ها وقت می‌برد، باید بگوید تا کجا پیش رفته است؟ همان وقت با یکی از این استادان سیاست‌گذاری تماس گرفتم، گفتم من مصاحبه نمی‌کنم، شما صحبت کنید. همان حرف بنده را زد و گفت: این سند چقدر سند‌های قبلی را جلو برده است؟ تا چه اندازه عملیاتی است و تقدم و تأخرش چیست؟ چرا ما وقتمان را این طور تلف می‌کنیم. مگر چقدر وقت داریم؟

در یک سال گذشته اقتصاد ایران مسیر لغزشی را طی کرده؛ اما سیاست‌گذار پولی چه واکنشی نشان داد؟ بررسی واکنش‌های سه‌گانه «کاهش نرخ سود»، «پیش‌فروش سکه» و «مدیریت بازار ارز» نشان می‌دهد نه‌تنها مقوله «انتظارات و ارزیابی‌های پیش‌نگر» در تصمیم سیاست‌گذار لحاظ نشده، بلکه از تجربه‌های مشابه قبلی نیز درس گرفته نشده است.

«ضرب‌المثل «در دیزی باز است، حیای گربه کجا رفته؟» را حتماً شنیده‌اید. کار حکومت و سیاست‌گذاری عمومی نباید بر مبنای ضرب‌المثل باشد و بالاخص نباید بر اساس این ضرب‌المثل بنا شود اما سیاست‌گذاری عمومی در ایران به طرز عجیبی بر همین اساس بنا شده است.