در زمانه‌ای که نسلی جدید از شهروندان عراقی و ایرانی معتقد به هم‌زیستی مبتنی بر احترام متقابل، متعهد به افزایش روابط دوستانه میان همسایگان و هم‌کیشان و مصمم به ساختن آینده‌ای بهتر براساس تجربیات پیشین، در هر دو کشور در حال شکل گرفتن است، تحرکات مذموم به‌صورت شایعه‌ پراکنی‌هایی دیگرستیزانه، بار دیگر بر فضای فرهنگی میان دو کشور دوست و برادر- عراق و ایران- سایه‌ افکنده است. عقب‌ماندگی در افزایش تبادلات فرهنگی و اقتصادی میان این دو ملت، بیش از هر چیز نیازمند توجه نخبگان و پژوهش‌های تخصصی است؛ همانگونه که اظهارنظرات غیرکارشناسانه و غیرمسئولانه، منجر به تخریب انگاره این امر در ذهن‌های مخاطبان می‌شود و کار را برای توسعه و بازسازی این فرصت مشترک برای دو ملت دشوارتر می‌کند.