۵ یا ۶ ساله بودم که به همراه چند نفر از دختر‌های هم‌سن وسالم در کوچه مشغول بازی بودیم. خطی کشیده بودیم و با سنگ بازی می‌کردیم. زمانی که نوبت من رسید لی‌لی کنان از داخل صفحه شطرنجی خط‌کشی شده عبور کردم. حالا باید سنگی را برمی‌داشتم و از پشت سر به داخل این خطوط شطرنجی می‌انداختم. اما زمانی که خم شدم تا سنگ را بردارم، دیدم دستی ندارم، هرکاری که کردم نتوانستم سنگ صاف سفید را با تنها انگشت دستم بردارم. احساسی از شرم و ناتوانی تمام وجودم را فراگرفت. با حالت گریه داخل خانه رفتم و در گوشه‌ای از اتاق خانه کز کرده و گریه می‌کردم. اما ناتوانی دست‌های معصومه فرخنده نه‌تن‌ها او را از هم‌سالانش عقب نینداخت، از او ورزشکار و نقاش ساخت

پریسا طاهری هنرمند شهرضایی است که از ۹ سالگی دچار معلولیت شده است.

نمایشگاهی از نقاشی‌های مرضیه بیدقی، هنرمند روشندل، هم‌زمان با روز جهانی معلولان در عمارت هنرمند گشایش یافت. بیدقی، به جمع پرشمار بینایان که دور او حلقه‌زده بودند تا بپرسند، چطور کسی که نمی‌بیند، می‌تواند غروب و طلوع و پاییز و درخت را بکشد گفت: من ۳۹ ساله‌ام. هنوز خواب‌های رنگی می‌بینم، قرآن می‌خوانم و الهاماتم از این دو جا سرچشمه گرفته. خدا در همه نقاشی‌های من هست. اول یک اثر را در ذهنم می‌کشم و بعد روی کاغذ، زن‌برادرم که نقاشی خوانده معلم من است. من عاشق رنگ‌ها هستم و از سیاه استفاده نمی‌کنم. نمی‌بینم اما دنیای من هنوز رنگی است.

جسمشان معلول است اما روحشان هرگز؛ همت کردند و آثار نقاشی شان را در نمایشگاهی با عنوان «یک قاچ نقاشی» پیش روی شهروندان پایتخت گذاشتند تا عواید فروش آثار هم صرف امور توان خواهان ذهنی شود.