سال‌هاست گفته شده و می‌شنویم که سینمای کودک دچار بحران است اما زمانی که نشانه‌ها و منشأ این بحران را پی می‌گیریم درمی‌یابیم این سینمای کودک نیست که دچار بحران است بلکه اگر بحرانی وجود دارد مربوط به وضعیت بلاتکلیف و نامشخص کودکان و نوجوانان در کل سیاست‌های کلان کشور است، چرا که به رغم شعارها و دستورالعمل‌های زیبا و فریبنده هنوز تکلیفمان با کودکان روشن نیست و بدرستی و با نگاهی کارشناسانه مبتنی بر علم و تجربه نمی‌دانیم چه سنی کودکی و چه سنی نوجوانی است و از نیازها و مؤلفه‌های هر یک از این گروه‌های سنی بی‌خبریم و جملگی در این خصوص دچار ساده‌انگاری و باورهای غالباً نادرست گذشته هستیم.