این روزها که تبلیغات انتخاباتی نامزدهای یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی را از سر می‌گذرانیم، روزهای خوبی است برای اینکه به سبک تبلیغات کسانی که قرار است نماینده‌های ملت ایران در مهم‌ترین نهاد قانون‌گذاری کشور باشند، دقت کنیم و ببینیم تا چه اندازه برای وزن هنری تبلیغات خود اهمیت قائلند و آیا اساسا به این وجوه فکر می‌کنند یا خیر. اینجا از این زاویه نگاهی انداختیم به تبلیغات انتخاباتی کاندیداها.

مایه تعجب نیست که جواد ظریف از سیاست آمریکا نسبت به کشورش ناراضی باشد اما او خود ترامپ را در این امر مقصر نمیداند. او در عوض گروهی از مشاوران و متحدان خارجی را که نام آنها را گروه ب گذاشته است، مقصر میداند: جان بولتون مشاور امنیت ملی آمریکا، بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل، محمد بن سلمان رهبر غیر رسمی عربستان سعودی و محمد بن زاید آل نهیان ولیعهد ابوظبی.

گویی صندلی‌هایِ چرمیِ بهارستان آنچنان فریبنده و وسوسه‌کننده است که زمانی که نمایندگان روی آنها می‌نشینند، پایگاه‌ آرای خود را فراموش می‌کنند و آن می‌‌شوند که نباید و با کسانی همراهی می‌کنند که نباید؛ به بیان دیگر آنها به سمت مردان در سایه‌، یعنی همان‌ها که کمپین‌های تبلیغاتی آنها را تامین مالی کرده‌اند، غش می‌کنند؛ چراکه مدیون آنها هستند و حالا وقت جبران است.