سال‌ها پیش وقتی نه تلویزیون و رادیو وجود داشت و نه گوشی موبایلی، صدای گرم نقالان به همراه نقاشی‌های قهوه‌خانه‌ای اجر و قرب زیادی داشتند. حالا اما این هنرهای کهن به لطف مدرن‌گرایی، به فراموشی سپرده شده‌اند، اگرچه هنوز هم هنرمندان فعال در حوزه امید دارند که چراغ هنرهای اصیلی همچون نقاشی قهوه‌خانه‌ای خاموش نمی‌شود.

نقاشی قهوه‌خانه‌ای شیوه یا مکتبی از نقاشی است که با نام حسین قوللَر آقاسی همراه است. آثاری که مخاطبانش در قهوه‌خانه‌ها بودند و نقال‌ها از روی پرده‌ها و بوم‌ها، برای مردم عامی داستان سرایی می‌کردند، داستان‌های مذهبی، حماسی، بزمی و فولکلور. این مکتب عمری کوتاه داشته، از اواخر قاجار تا جواد عقیلی آخرین بازمانده نسل طلایی نقاشی قهوه‌خانه‌ای. این مکتب که به‌دلیل بی‌توجهی جامعه هنری و نبود انسجام میان هنرمندان آن، امروزه بسیار بی‌رمق است، شیوه‌ای از نقاشی است که برای اولین بار به شکل وسیع وارد فضای جامعه و مردم عادی شد، بسیاری آن را فراموش کرده و حتی هنرمندان نیز علاقه‌ای به کشیدن آثار به شیوه قهوه‌خانه‌ای ندارند. مکتبی که ریشه‌های ایرانی در آن زیاد است و نگاه و شناخت امروز ایرانی به آن، کم.

جواد عقیلی که آخرین بازمانده از نسل طلایی نقاشان قهوه‌خانه‌ای محسوب می‌شود، در نشست خبری نمایشگاه «مروری بر نقاشی قهوه‌خانه‌ای ایران» گفت: بیش از ۵۰۰ اثر در منزلم نگهداری می‌کنم، چون تأسیس موزه نقاشی قهوه‌خانه‌ای محقق نشد.