غلامرضا بنی اسدی (فعال کارگری) مدعی است که، " در سبدِ جدید ۳۰گرم از مصرفِ روزانه نانِ مورد نیاز هر فرد کم شده است. همچنین حدود ۱۰ گرم از مصرفِ گوشت کم شده؛ یعنی درحالیکه در سبدِ قبلی، میزان مصرفِ گوشتِ روزانه ۴۸گرم تعریف شده بود، در سبد جدید این میزان به ۳۸گرم رسیده است؛ و یا ۲۸۰ گرم میوه به ۲۰۰گرم کاهش پیدا کرده است. " این در حالی است که یک کارگرِ معمولی روزانه به ۲هزار و ۸۰۰ کالری نیاز دارد، این میزان در مشاغلِ سختتر به حداقل ۵هزار کالریِ روزانه می‌رسد، که این میزان به شدت در این سبد تقلیل یافته و این کاهش خود را در سبد معیشت هم نشان خواهد داد و.. در روزگار گذشته و سال‌های قحطی، نوعی بیگاری در خطه شمال رایج بود بنام شکم پلا. کارگر شمالی (کل سال و عموما بچه‌های جوان) یا نیروی کار طالقانی (عموما برای فصل پائیز و زمستان) در بعضی از خانواده‌ها استخدام می‌شدند و در مقابل سه وعده غذا، پوشاک و جای خواب، کارگری تمام وقت آن خانواده را عهده دار می‌شدند. سوال اینجاست که آیا در رابطه کارگر-کارفرمایی با نوعی استثمار مخفی و اجباری و نظام شکم پلا مواجه هستیم؟ آیا طبقه کارفرمای بخش خصوصی کشور، توان پرداخت بیشتر دارد؟ آیا نظام‌های حمایتی و تامین اجتماعی در کشور، کار خود را بشکل موثر انجام می‌دهند؟

یک خانوار کارگری در شهریور ماه برای زنده ماندن باید هفتاد و دو درصد دستمزدش را برای تهیه مواد خوراکی ضروری صرف کند؛ در نهایت برای این خانوار چیزی کمتر از چهارصد هزار تومان باقی می‌ماند که با آن باید باقی هزینه‌های اساسی ازجمله اجاره مسکن، حمل و نقل و آموزش را تامین کند؛ آیا اصلاً ممکن است؟