تأثيرگذاري و تأثيرپذيري هنر و علم با اخلاق (Morality)، اکنون، نزد نظريه‌پردازان و فلاسفه، تقريبا به اجماع، پذيرفته‌ شده است. هنر به‌منزله امري که موجب پالايش درون (کاتارسيس) مي‌شود، از زمان ارسطو تاکنون مطرح بوده است: «هنر مانند تصفيه‌کننده‌اي عاطفي عمل مي‌کند و عواطف را مي‌پالايد» (هاسپرس،136). از سوي ديگر، هنر با نمايش‌دادن شخصيت‌ها و افراد در ميان بحران‌ها و تعارضات، نظرگاه اخلاقي ما را پرورش مي‌دهد (کَرول،58). در اين ميان ادبيات و رمان و شعر که در ذات خود نوع والايي از اقسام هنرها محسوب مي‌شوند، به لحاظ آنکه به مدد تخيل، ما را در موقعيت شخصيت‌ها و افراد قرار مي‌دهند، در مراتبي نسبت به ديگر هنرها، برتري دارند، چراکه «موقعيت اخلاقي را در متن تمام‌وکمال آن ارائه مي‌کنند» (هاسپرس،135).