بخش بزرگی از این متن‌های نوشته‌شده توسط کاربران فضای مجازی، شوخی با دیگران و مشکلات است. در این میان شوخی‌هایی نیز با اعضای خانواده و بستگان می‌شود؛ شوخی با عمه، شوهرعمه، شوهرخاله، عمو، دایی، خاله، داماد و زن داداش، خواهرشوهر، مادر شوهر و حتی پدر! بخشی از این شوخی‌ها طنزی ملایم و مؤدبانه دارند و بخشی دیگر کاملاً در چهارچوب هزلیات قرار می‌گیرد. تمسخر اعضای خانواده در فضای مجازی چه مؤدبانه و چه رکیک، نشان از جریانی مهم دارد. جریانی که دیگر احترام را به معنای سابق ارزش نمی‌داند و شوخی با هر کس را جایز می‌شمارد.

تمسخر اعضای خانواده در فضای مجازی چه مؤدبانه و چه رکیک نشان از جریانی مهم دارد که دیگر احترام را به معنای سابق ارزش نمی‌داند و شوخی با هر کس را جایز می‌شمارد.

اصولا وقتی خودگرایی، خودمداری و خودمحوری در جامعه به دلیل ذهنیت مادی و حسی گسترش پیدا کند و معنویات کم‌رنگ شود یا به‌عبارتی ذهنیت معنوی و شهودی نقش کمتری برعهده بگیرد، اتمی‌شدن یا تنهایی و بی‌کس‌شدن افراد در جامعه یا بی‌هویتی گسترش پیدا می‌کند. این اتفاق، هم در جوامع صنعتی و هم در شهرهای بزرگ کشوری مثل کشور ما امکان دارد، چون شهرهایی بزرگ مانند تهران به دنیای بیگانه‌ها، دنیای تنهایی و بی‌کسی و بی‌هویتی تبدیل می‌شوند. در چنین دنیایی افراد تنها می‌شوند و به‌اصطلاح، اتم و ذره می‌شوند و به حالت روبات درمی‌آیند؛ یعنی افراد نسبت به هم بی‌احساس، بی‌عاطفه و جدا و منفرد می‌شوند.