به اعتقاد مکری برای درک بهتر سانسور باید در جای سانسورچی نشست و از نگاه او و بر اساس ماموریت های او به مسئله نگاه کرد. اما بطور خلاصه می توانیم سانسور را به سه دوره تقسیم کنیم. مبنا بر این است که یک نظام حاکم داریم، یک نظام قدرت داریم و در سانسور به نظرم یکی از اتفاقات مهم این است که سازوکار رسیدن به این قدرت و رسیدن به این حاکمیت خیلی باید مورد توجه قرار بگیرد. وقتی می‌گوییم سانسور نمایندگی می‌کند یا گیت است یا پاکسازی می‌کند برای نظام قدرت [آن‌هم] در راستای نظام قدرت، اول باید ببینیم آن نظام قدرتی که از آن حرف می‌زنیم چقدر از مشروعیت، قدرت یا سازوکارش مورد توجه آن مجموعه یا مورد قبول مجموعه‌ای است که پاکسازی را به خاطرش انجام می‌دهد. در واقع، سانسورچی رابطه‌اش با اطلاعات و با نظام اطلاعاتی است. برای همین من وضعیت سانسور را به سه دوره مختلف تقسیم می‌کنم که فکر می‌کنم ما در دوره میانی هستیم و البته توجه من بیشتر به دوره سوم است. در دوره اول یک داستان بزرگ داریم که اکثریت جوامع آن داستان بزرگ را قبول می‌کنند. داستان بزرگ به دوران قبل از پرسشگری و به دوران قبل از تکثیر تفکر مربوط می‌شود. به محض اینکه ما می‌فهمیم هر کدام از آدم‌ها می‌توانند نظر خودشان را داشته باشند و نظر خودشان را برخلاف داستان بزرگ ابراز کنند، اینجاست که سانسور شروع می‌کند به رفتار کردن و حذف کردن. با توصعه جوامع و ایجاد جامعه چند صدایی و بوجود آمدن اطلاعات فراگیر و اگاهی عمومی، این نظام دیگر کاربرد نداشته و جز هزینه، فایده ای برای حاکمیت هم ندارد.

ما نیز مردمان و جامعه‌ای هستیم چون دیگر مردمان و دیگر جوامع. شاید چیزهایی که برایمان اتفاق افتاده یا می‌افتد، پیش از این و بیش از این برای دیگران نیز اتفاق افتاده باشد. مجموعه این تجربیات و مطالعه روی این موارد و قانونمند ساختن آنها نیز می‌شود یک فعالیت علمی. پس وقتی ما شرایط و آشفتگی‌های امروز جامعه‌مان را می‌بینیم، باید قبل از هر چیزی دقت کنیم که آیا در دیگر نقاط جهان و در دیگر زمان‌ها نیز چنین چیزی اتفاق افتاده و برایش تعاریف، راهکارها و باید و نبایدهایی تدارک دیده‌اند یا نه؟ دانش جامعه‌شناسی می‌گوید رویدادهایی که امروزه تجربه می‌کنیم، آنومی یا آشفتگی اجتماعی است. اینکه گفتیم، دقیقاً یعنی چه؟ داور شیخاوندی به سؤالات شما و دغدغه‌های ما در این باره، بیشتر جواب خواهد داد.