مهرداد بذرپاش، وزیر راه و شهرسازی جمهوری اسلامی ایران و ساربانادا سونووال وزیر کشتیرانی هند یک قرارداد ده ساله برای تجهیز و بهره‌برداری از پایانه‌های کانتینری و کالا‌های عمومی بندر شهید بهشتی چابهار امضا کردند. این قرارداد ۱۰ ساله جایگزین قرارداد اولیه ۲۰۱۶ می‌شود که هر ساله تمدید می‌شد و دقیقا بر عملیات تجهیز و توسعه بندر شهید بهشتی چابهار توسط هندی‌ها متمرکز بود. براساس این توافق امضا شده، هند به منظور تجهیز و توسعه بندر چابهار، «۱۲۰ میلیون دلار در تأمین تجهیزات راهبردی بندر و همچنین بیش از ۲۵۰ میلیون دلار در زیر ساخت‌های حمل ونقلی» آن سرمایه‌گذاری خواهد کرد. وزیر خارجه هند نیز در این باره گفته است که دهلی نو بندر چابهار را به‌صورت موقت اداره می‌کند. در حالی‌که توسعه بندر به دلیل تحریم‌های آمریکا علیه ایران کند شده، هند در نظر دارد بندر چابهار را به یک مرکز ترانزیتی تحت کریدور بین‌المللی حمل و نقل شمال - جنوب (INSTC) برای دسترسی به کشور‌های CIS تبدیل کند (پروژه حمل و نقل چندجانبه به طول ۷۲۰۰ کیلومتر برای جابجایی کالا بین هند، ایران، افغانستان، ارمنستان، آذربایجان، روسیه، آسیای مرکزی و اروپا-صادرات کالا از طریق از طریق بندر چابهار زمان ترانزیت بین هند و اروپا را در مقایسه با مسیر کانال سوئز ۱۵ روز کاهش دهد).

شایعاتی که حول محور چابهار مطرح می‌شود، کم نیست و ذهن را به سمت امتیازگیری از تحریم از سوی هند می‌برد؛ موضوعی ‌که البته تا این اندازه غلظت‌دادن به آن، چندان معقول به نظر نمی‌رسد، اما آنچه در پس این شایعات، دور از چشم مانده، طولانی‌شدن روند طرح توسعه چابهار است که تقریبا موضوعی است که پاسخ مشخصی از سوی مسئولان به آن داده نمی‌شود، حتی در کلام برخی مسئولان نیز عقب‌نشینی نسبت به طرح توسعه این بندر استراتژیک پس از حواشی طرح موضوع واگذاری این بندر در برخی رسانه‌ها، مشهود است و صرفا همکاری در زمینه حمل‌ونقل بار و اپراتوری در یکی از فازهای این بندر مطرح می‌شود.