این روز‌ها صدوپنجاهمین سالگرد کمون پاریس است که عمرش دقیقا دو ماه و ۱۰ روز بود (از ۱۸ مارس تا ۲۸ می ۱۸۷۱). هرچند انقلاب فرانسه در بین مردم همه اروپا احساسات والا برانگیخت، کمون پاریس عمدتا باعث وحشت همگان شد. پس از شکست کمون، نویسندگان «روشنفکر» از ژرژ ساند گرفته تا گوستاو فلوبر از دادگاه‌های کمونار‌ها بازدید کردند تا شاهد نمونه‌هایی از انحطاط انسانیت باشند، نیچه هم که کمون را به چشم آخرین قیام بردگان می‌دید اعتنایی بدان نکرد. تنها استثنای قابل توجه در اینجا ویکتور هوگو است که برای عفو کمونار‌های زندانی جنگید.

در جهان امروز با افزایش مدام فقر و نابرابری‌های اجتماعی، فجایعی مثل جنگ‌های فرقه‌ای در خاورمیانه و آفریقا، عقب‌ماندگی جوامع تحت استبداد که معلول سال‌ها سیاست‌های غربی است و بحران زیست‌محیطی روبه‌روییم که دیگر کسی منکر آن نمی‌شود. بااین‌حال، صحبت از نیاز و امکان تغییر ریشه‌ای در چشم اربابان و منتفعان این وضعیت گناهی نابخشودنی به حساب می‌آید. صحبت از تغییر معمولا با سیل استدلال‌هایی روبه‌رو می‌شود از آن دست که در جامعه دهه50 آمریکا رایج بود و هر چیز به‌جز دموکراسی‌های موجود را به رژیم‌های خونریز و استبدادهای نفرت‌انگیز تعبیر می‌کرد.