تولید شیرخشک بدلیل آنچه که عدم تخصیص ارز برای واردات مواد اولیه نامیده شد، با اختلال منجر به آسیب بر امنیت ملی در سال ۱۴۰۲ مواجه بود. نکته کلیدی در این بود که تفکر نهاد‌های اقتصادی بشکلی غلط تولید شیر خشک را امری کاملا داخلی و خودکفا می‌پنداشت و از طرف دیگر، جای تاسف داستان بر وابستگی ۸۵ درصدی تامین مواد اولیه این صنعت به خارج از کشور است که باید بشکل خاص بر آن متمرکز گردید. کشوری که نیازمندی به مصرف ۶۰-۶۵ میلیون قوطی در سال داشته و از پتانسیل تولید ۱۲۳ میلیون قوطی برخوردار است، باید راهبرد‌های شفافی در این خصوص ارایه نموده به گونه‌ای که قابلیت ایجاد چتر راهبردی با سایر بخش‌ها، ایجاد گردد.

با وجود انکه تخصیص خوبی برای طرح دارویار در نظر گرفته شده است، اما هزینه کرد این بودجه با ابهاماتی چند همراه است و اعتراضات زیادی را توسط متخصصان باعث شده است. در اخرین این موارد ، شهرام کلانتری خاندانی رئیس انجمن داروسازان ایران از دولت درخواست نموده تا گزارش هزینه‌کرد اعتبار ۶۹ همتی طرح دارویار را منتشر کند. سازمان بازرسی کل کشور هم باز گویا در بی تفاوتی بسر می برد. البته در این مورد خاص، ممکن است مسائل حاشیه ای وجود داشته باشد که خود آقای خدائیان بهتر از ما می دانند. درست است جناب رئیس کل سازمان بازرسی یا اینکه ما زیادی فیلم نگاه می کنیم؟

در حالی که کشور از لحاظ ارزی در شرایط خاص قرار دارد و امسال نیز سال حمایت از تولید داخل نام‌گذاری شده، وزیر صنعت اختیارات حجتی وزیر جهاد کشاورزی را دور زده و طی طرحی در هیئت دولت به دنبال واردات شیر خشک با ارز یارانه‌ای است. با آن‌که مجلس نسبت به اختصاص ارز یارانه‌ای برای واردات کالاهای اولویت‌دار بارها تذکر داده است، اما ظاهرا برخی وزرا در هیئت دولت کار خود را انجام می‌دهند.