آن‌گونه که اقتصاددان نروژی، اریک رینرت در کتاب "چگونه کشور‌های غنی، ثروتمند شده و چرا کشور‌های فقیر بی‌چیز ماندند" نشان می‌دهد؛ دستاورد استراتژیک ملت‌های ثروتمند در چند قرن گذشته برای ایجاد ثروت و قدرت ملی، داشتن یک بخش تولیدی قدرتمند و باکیفیت بوده است. از طرفی انگلستان در قرن نوزدهم و رشد ایالات‌متحده، آلمان، ژاپن و شوروی در قرن بیستم، تا کشور‌های جدیداً صنعتی شده مانند کره، تایوان و حالا چین، کلید کسب ثروت، فعالیت تولیدی بوده است.

«موسسه بروکینگز» در یکی از جدیدترین گزارش‌های خود به بررسی مختصات فعلی و مسیر پیش‌رو در اجرای «دستور کار توسعه پایدار ۲۰۳۰» پرداخته ‌است. این دستورکار که در سال ۲۰۱۵ جایگزین «اهداف توسعه هزاره» شد، شامل ۱۷هدف اصلی و ۱۶۹ هدف ویژه است که نقشه راه جامعه بین‌المللی را در زمینه توسعه پایا برای پانزده سال آینده ترسیم می‌کند. مطالعه‌ای که نشان می‌دهد بسیاری از نقاط هدف‌گذاری سازمان ملل متحد برای سال ۲۰۳۰ لااقل در وضعیت فعلی فاصله معناداری با پارامترهای موجود دارد، تا جایی که روند فعلی درجریان در صورت تداوم، در برخی از شاخص‌ها حکایت از دور شدن از این نقاط هدف‌گذاری شده دارد.