محمد قوچانی سال‌هاست که در پروژه‌های رسانه‌ای خود، سرمایه‌داری ملی را به عنوان راه‌ توسعه کشور معرفی می‌کند. اما چه قدر این ادعا درست است؟

آرژانتین در دهه ٥٠ و ٦٠ آیینه تمای نمای ویران شدن ساختار های اقتصادی اجتماعی کشوری بود که دارای همه نوع پتانسیل برای توسعه بود. خوان پرون به سان تمام رهبران پوپولیست جاه طلب جهان سومی تلفیقی بود از بلند پروازی های غیر عقلانی، ناسیونالیسم قومی و بعضا سوسیالیسم گله ایی. این قسم رهبران که در دوران پسا استعماری بازیها در جهان سوم به وفور یافت می شدند از عبدالناصر در مصر تا سوکارنو در اندونزی از لعل نهرو در هند تا آلنده در شیلی وغیره.