در سال ۱۹۷۸ کشور چین که تا پیش از آن به عنوان یک کشور منزوی در فضای بین‌المللی شناخته می‌شد؛ تصمیم گرفت تا اصلاحات اقتصادی و متعاقب آن اصلاحات ارتباطی را با جهان پیرامونی آغاز کند.

گوش سیاستمدار به اقتصاددان بدهکار نیست. سیاستمدار تقاضایی برای حل مشکلات از اقتصاددانان ندارد. در همه‌جای دنیا، تصمیم‌گیر و سیاست‌گذار مشکل را مطرح می‌کنند و کارشناسان برای آن مشکل، راه‌حل ارائه می‌دهند. اما در ایران، هم مشکلات را کارشناس مطرح می‌کند و هم راه‌حل را ارائه می‌دهد. شاید در نگاه اول تداوم هشدار دادن و ارائه راه‌حل‌ها، که ادامه روند موجود است، نتیجه‌ای غیر از آنچه تاکنون در پی داشته، حاصل نکند.بیماری اقتصاد ایران به حدی فراگیر شده که پزشک نباید منتظر مراجعه بیمار باشد و باید یک تجویز عمومی برای نجات همگان صادر کند. از این رو تجویز نسخه باید فراگیرتر شود و سال ۹۸ را متفاوت از سال‌ ۹۷ سازد. یک تغییر استراتژی نیاز است: تغییر گرانیگاه اصلاحات اقتصادی. به‌جای تکیه تحلیل‌های کارشناسی بر سیاست‌مدار و عرضه اطلاعات اقتصادی برای او، باید این عرضه به سمت شهروندان تغییر جهت دهد.

استفاده از مباحث نهادگرایی برای توضیح ناکارآیی‌های اقتصاد ایران، نباید بهانه‌ای برای توجیه و تطهیر سرکوب قیمت‌ها، مالکیت دولت بر بنگاه‌ها، توزیع رانت و اخلال در بازارها باشد. نمی‌توان به بهانه آنکه چون فعلا نهادهای مناسب در اقتصاد ایران شکل نگرفته‌اند و زمان مناسبی برای اصلاح قیمت‌ها نیست، حضور دولت در اقتصاد، توزیع یارانه، رانت و اخلال بیشتر در بازارها توسط دولت را توجیه کرد.