در روز چهارم مذاكرات صلح بين امريكايي ها و طالبان فهيم عابد 30 ساله و فاطيما فائضي 24 ساله گزارشگران افغان شاغل در دفتر نيويورك تايمز كابل از پشت ميز كارشان، غرق در تفكرات و روياها، به اين موضوع فكر مي كردند كه: «آيا واقعا اين اتفاق خواهد افتاد؟» سپس كنجكاو مي شدند كه: «يعني بعد چه مي شود؟»مردم افغانستان به وقوع لحظه بي نظير اعلام توافق صلح اميد بسته اند و براي آن لحظه روياپردازي مي كنند. او مي گويد: «بسياري از هم سن و سال هاي من هرگز دوران صلح را تجربه نكرده اند براي اينكه در افغانستان تجربه صلح را داشته باشي بايد تقريبا 50 ساله باشي. اكثر جوان هاي افغانستان روزهاي طالبان را به ياد دارند. تمام چيزي كه ما تاكنون مي دانيم زندگي كردن در يك كشور در حال جنگ است.

جان آدم‌ها می‌شود بازیچه آنها. اینها همان‌هایی هستند که از دارو هم پول در می‌آورند و از خون مردم برای خود خانه می‌سازند و در ظاهر از زندگی خود لذت می‌برند. لقمه در خون می‌زنند تا به اصطلاح شاهانه زندگی کنند.نمونه‌های این آدم‌ها به شدت قابل رویت هستند. نمونه‌اش همین جناب ترامپ. یک تنه در مسیر صلح جهان ایستاده است و تصور می‌کند همه جهان باید گوش به فرمان جنابشان باشد. گویی او امپراطور همه جهان است و دیگران رعیت او. اگر بخواهیم کمی بدون تعارف صحبت کنیم او فکر می‌کند چوپان است و ما گوسفند.