در پی حوادث روزهای اخیر و به‌ویژه سقوط هواپیمای مسافری مساله پاسخگویی دولت‌ها بابت سیاست‌ها و عملکردشان در صدر مطالبات مردم قرار گرفته است. اما موضوع شفافیت در سیاست‌گذاری و صداقت در بیان حقایق سال‌هاست مورد توجه تحلیلگران بی‌طرف اقتصاد ایران قرار دارد. نزدیک ۵ دهه است که تورم به بیماری مزمن اقتصاد ایران در قبل و بعد از انقلاب تبدیل شده است.

زمانی که در مورد صنعت یا یک بخش اقتصادی خاص صحبت به میان می‌آید، باید برخی سوالات زیر ذره‌بین قرار گیرد. آیا آن صنعت یا بخش اقتصادی، در محیط کلی اقتصاد کشور دارای مزیت نسبی است؛ اگر خالق مزیت نسبی است با چه سقفی از «هزینه‌ها» و «حمایت‌ها»، ارزش افزوده ایجاد می‌کند؟ آیا نقش‌آفرینی این صنعت یا بخش اقتصادی در واقعیت مفید بوده یا نه، در کنار آن منابع ارزشمند انرژی و آب با قیمت‌های بسیار ارزان و سوبسیدی هدر رفته و موازی با آن، محیط زیست هم صدمات و تلفات داشته است؟ در پاسخ به این پرسش‌ها باید عنوان کرد، اگر انرژی و آب با قیمت یارانه‌ای به صنایع داده نمی‌شد و قیمت‌ها واقعی بود، برخی معادله‌ها تعریف دیگری داشت.

اقتصادهایی که برای سال‌ها در ناکارآمدی فرورفته‌اند، نیازمند تصمیمات بس سخت و سرنوشت‌ساز هستند.برای بررسی وضعیت نظام کارشناسی و ظرفیت علمی کشور می‌توان معیارهای سرراستی به دست داد. به لحاظ آکادمیک تقریبا هیچ اقتصاددان ایرانی (داخل کشور) که در عرصه جهانی اسم و رسمی داشته باشد، وجود ندارد و تقریبا در هیچ یک از ژورنال‌های معتبر علمی جهان اثری از مقالات اعضای هیات علمی دانشگاه‌های کشور موجود نیست. شرایطی که وضعیت دانشگاه‌های اقتصاد کشور را حتی پایین‌تر از کشورهای همسایه همچون ترکیه، پاکستان و آذربایجان قرار می‌دهد. درخصوص نظام کارشناسی نیز متاسفانه نوع نگاه در دستگاه‌های دولتی و همچنین دستمزد ناچیز پیشنهادی در مقابل هزینه فرصت افراد نخبه کشور، به نیروی گریز از مرکزی تبدیل شده است که بسیاری از فارغ‌التحصیلان برتر کشور را به خروج از کشور وادار کرده است.

چندی پیش یکی از شبکه‌های تلویزیونی فیلم مستندی از زمان ابرتورم در آرژانتین پخش کرد. در صحنه‌ای از فیلم، رئیس‌جمهور وقت با عصبانیت رئیس‌کل بانک مرکزی را خطاب قرار داد که چرا برای پرداخت حقوق معوقه کارکنان دولت پول چاپ نمی‌کند، رئیس‌کل بانک مرکزی با درماندگی در پاسخ گفت قربان قیمت ارز آنقدر بالا رفته است که برای واردات کاغذ اسکناس هم پول نداریم.