شیوع ویروس کرونا در سلسله حوادث طبیعی و غیرطبیعی سال‌جاری، یک‌بار دیگر نسبت مدیریت بحران با اعتماد و همکاری عمومی از سویی و با اصول و شیوه حکمرانی را از سویی دیگر به موضوعی مهم و سرنوشت‌ساز تبدیل کرده است. چه مصائب و بلایای طبیعی و چه وقایع و رویدادهای سیاسی – اجتماعی اموری اجتناب‌ناپذیر هستند و هنوز نمی‌توان هیچ جامعه و کشوری – چه از نظر دانش و تکنولوژی، پیشرفته و چه از نظر سیاسی، مردمی و از نظر اقتصادی، منصف و سالم – را عاری و به دور از وقوع این نوع اتفاقات تصور کرد.

انتشار مطلبی درباره نشریات یک شرکت خصوصی و یارانه اختصاص یافته به آن واکنش‌های متفاوتی را در روزهای اخیر به‌وجود آورده و اعتراض بسیاری از فعالان مطبوعاتی را شکل داده است.این اتفاق بیشتر از هر چیزی یک بار دیگر سازوکار نادرست یارانه مطبوعات را به چالش کشیده و این سوال جدی را دوباره مطرح کرده است که راه درست تخصیص یارانه به مطبوعات چیست و دولت چگونه می‌تواند هم به رسانه‌ها و مخاطبانشان کمک کند و هم راه‌های بروز رانت و فساد را ببندد. البته در همین رابطه روزنامه «دنیای‌اقتصاد» بارها با انتشار گزارش و مصاحبه با کارشناسان به شیوه تخصیص یارانه مطبوعات اعتراض کرده و ماهیت این شیوه از اختصاص یارانه را از اساس زیر سوال برده است.

مطبوعات ایران و رسانه‌های کشور روزهای سختی را پشت سر می‌گذارند؛ از یک‌سو به‌دلیل محدودیت‌ها در تولید محتوا و سانسور و خودسانسوری تحمیلی در طول دهه‌های گذشته با بی‌اعتمادی و ریزش شدید مخاطب مواجه شده‌اند و از سوی دیگر چالش‌های اقتصادی کشور و سوء‌مدیریت‌های نهادهای مسئول آنها را با بحران درآمد از آگهی‌ها گرفته تا تامین کاغذ مواجه کرده است.بهتر است در شرایط کنونی مسئولان و مقامات ارشد کشور به‌خصوص نهادهای فرهنگی به این سؤال بیندیشند که آیا عبور از جنگ اقتصادی کنونی و فشارگسترده تحریم‌ها بدون حضور رسانه‌های قوی رسمی که می‌توانند همبستگی ملی را ایجاد کنند و فضا را برای شکل‌گیری گفت‌وگو در سطوح مختلف مردم با مردم، مردم با حاکمیت و... فراهم کنند امکان خواهد داشت؟

تاب‌آوری اجتماعی ظرفیت سازگاری و مقابله با تنش‌ها و بحران‌های اجتماعی است. جامعه تاب‌آور در برابر بحران‌ها و مسائل اجتماعی قابلیت ایستادگی بیشتری را دارد و به‌نحو بهینه می‌تواند با مسائل و مشکلات روبه‌رو شود.

مفاهیم و مقوله‌های ذهنی و متفاوتی که ما در مورد وضعیت، روابط و فعالیت‌های انسانی به نحوی مستقل و جداگانه به‌کار می‌بریم، در واقعیت چندان هم از یکدیگر منفک و جداشدنی نیستند. یک رابطه انسانی- اجتماعی از لایه‌ها، سطوح و ابعاد مختلفی برخوردار است؛ توانمندی ذهن بشر است که جنبه‌های مختلف یک پدیده یا وضعیت را جدا از هم مورد بررسی قرار می‌دهد. یک رویداد اقتصادی، مثلا رکود، صرفا جنبه اقتصادی ندارد. به وضوح می‌توان ابعاد روان‌شناختی، جامعه‌شناختی، سیاسی و نیز وجوه دیگری را از آن انتزاع و درباره‌اش سخن گفت و تحلیل و ارزیابی ارائه کرد.