«انسداد تدريجي روزنه‌هاي اميد»، «جواني از دست رفته» و غلبه «معاش بر دانش»؛ دهه شصتي ها را به ترجيح واقع گرايي افراطي واداشته است، آنان به عنوان تشکيل دهنده متورم ترين بخش از هرم جمعيتي، سرمايه‌اي هستند که حتي ارزشي فراتر از منابع طبيعي دارند اما بر اثر سياست ناديده انگاري، به حاشيه رانده شدند و پيش بيني مي شود با شتاب پيشرونده جمعيت سالمندان، دوران کهنسالي شان، مقدمه بحراني بزرگتر باشد.

براساس آمارها 21درصد از کل جمعیت ایران را متولدین دهه 60تشکیل می‌دهند. 33درصد از شاغلان و 53.2درصد از کل بیکاران دهه شصتی هستند. 32.7درصد از مردان و 19.2درصد از زنان این نسل هرگز ازدواج نکرده‌اند. 96.2درصد آنها باسواد هستند، 34.5درصد آنها فارغ‌التحصیل مراکز آموزش عالی و 7.6درصد آنها هنوز در حال ادامه تحصیل هستند.