همزمان با نفوذ کرونا در کشور، بعد از اینکه سلامت جامعه را نشانه گرفت، سراغ اقتصاد و معیشت خانوارها هم رفت و منجر به تعطیلی بسیاری از کسب و کارها شد. قرنطینه خانگی همزمان با کاهش خرید و فروش در ایام خاص سال (در آستانه فرارسیدن سال نو)، بسیاری از دستفروش‌ها و کارگران فصلی را با بیکاری مواجه کرد.دست دست کردن مسئولان برای اعطای وام حمایت از اقشار آسیب دیده این روز‌ها مردم را سر درگم کرده است.

چرا این قدر حاشیه نشین، گورخواب، بی خانمان و کارتن خواب در کشور داریم؟ چرا ما با «روسپیگری معیشتی» یعنی روسپیگری با هدف تامین معیشت خانوار روبرو هستیم؟ علی رغم اینکه در کشورمان بیش از ده سازمان عریض و طویل حمایتی و رفاهی داریم و ماهانه میلیاردها تومان صرف امور حمایتی می شود. سازمان بهزیستی، کمیته امداد، سهام عدالت، سازمان هدفمندی یارانه ها، بنیاد برکت، بنیاد شهید و … نمونه ای از سازمان های حمایتی و رفاهی موجود هستند که گردش مالی آنان سر به فلک می کشد. به عنوان نمونه فقط عدد یارانه در سال برابر است با ۳۰ هزار میلیارد تومان! چرا این اعداد نجومی نمی تواند منجر به پایان کارتن خوابی و کاهش حاشیه نشینی و روسپی گری معیشتی شود. برای پاسخ به این سوال بگذارید تجربه هلند را با هم بررسی کنیم.