گابریل گارسیا مارکز بزرگ، معتقد است که زندگی، یعنی خاطراتی که داریم. البته بیراه هم نمی‌گوید. در هر سن و سالی که ایستاده‌ایم، تلقی ما از زمان‌ها و اتفاق‌های طی شده و به وقوع پیوسته، تنها خاطراتی هستند که در حافظه ما شکل گرفته‌اند. پس خاطرات، می‌شوند زندگی‌های ما. سن که بالاتر می‌رود، به مرور خاطرات هم پررنگ‌تر می‌شوند. یک تعریف ناقص هم هست که می‌گوید، وقتی خاطرات شما، مهم‌تر از آینده شما شدند، یعنی که رشد شما متوقف شده و احتمالاً به ایستگاه پیری رسیده‌اید. خیلی‌ها هم، وقتی که سن‌شان بالا می‌رود، به دو علت شروع به واکاوی گذشته و زیر و رو کردن خاطرات‌شان می‌کنند. یا برای اینکه این خاطرات و زندگی‌ها را حفظ کرده و نگه دارند. یا برای اینکه با بار روانی سنگین آینده، مقابله به مثل کنند. اینجا روایت‌هایی می‌خوانیم در ستایش یا نکوهش همین دوران؛ دوران سالمندی و پیری.