باید اعتراف کنیم حرفه دندان‌پزشکی در عرصه پیشگیری از بیماری‌های دهان تا حد زیادی شکست خورده است‌.‌ از این رو پاشنه دندان‌پزشکی به سبک و سیاق یک قرن گذشته حول محور درمان و تعمیر خرابی‌های برجامانده از بیماری‌های دندان می‌گردد. به نظر می‌رسد حالا اما فصل جدیدی در تاریخ دندان‌پزشکی آغاز شده است، فصلی که تحولات آن در مسیر آرزوهای پیشین برای پیشگیری از بیماری‌های دندان نیست. عنوان این فصل «دندان‌پزشکی زیبایی» است. دندان‌پزشکی زیبایی نه‌تنها به دنبال پیشگیری یا حتی درمان بیماری‌های دهان نیست، بلکه از خلق و آفرینش بیماری‌های ساختگی از وضعیت طبیعی دهان و دندان ارتزاق می‌کند. پایه‌های دندان‌پزشکی زیبایی بر بیماری‌ قلمدادکردن شکل و رنگ دندان‌های طبیعی و سالم، ایجاد ناامنی و اضطراب نسبت به شکل و ظاهر دندان و همچنین دستکاری و گاهی از‌بین‌بردن بافت سالم دندان استوار است. از این‌رو، با وجود به‌کارگیری روش‌های مشابه و انجام آن توسط دارندگان مدرک دندان‌پزشکی، نگاه و اهداف «دندان‌پزشکی زیبایی» شباهتی با اهداف درمانگری در حرفه دندان‌پزشکی ندارد

شکر اصلی‌ترین و به روایتی نوین تنها عامل پوسیدگی دندان است. حذف پوسیدگی دندان بدون حذف شکر امکان‌پذیر نیست، اما کاهش پوسیدگی با افزایش تماس دندان با فلوراید تا حدی امکان‌‌پذیر است. اینک تا حد زیادی اطمینان داریم تأثیر مسواک‌‌زدن بر کاهش پوسیدگی دندان نه به خاطر نوع مسواک و شیوه مسواک‌زدن، بلکه به ‌دلیل خمیردندان حاوی فلوراید ا‌ست.

در این يادداشت با مرور سابقه تاریخی علوم سلامت توضیح داده‌ام چرا خودمراقبتی نمی‌تواند راه‌حل مشکلات سلامت باشد. همچنین توضیح داده‌ام تأكيد بر خودمراقبتی می‌تواند سیاست‌های سلامت را از مهم‌ترین عوامل بیماری یعنی فقر و محرومیت و نابرابری منحرف کرده و بهانه‌ای برای سرزنش شهروندان به ویژه شهروندان محروم که از اصلاح سبک زندگی خود ناتوان هستند، فراهم كند.