در ایران احزاب سیاسی نیرومند و کادرهای ورزیده که برای فعالیت در سیاست داخلی، سیاست خارجی، فرهنگ، اقتصاد و امور اجتماعی با فلسفه خاص حزبی تربیت شده باشند نداریم یا بسیار اندک است و همین موجب شده همه دولت‌ها به صورت شرکتی اداره شوند.به این معنا که روسای دولت‌ها برای انتخاب همکاران در بالاترین سطح که معاونان، وزیران و روسای بنگاه‌ها و سازمان‌های بزرگ تنها به شناخت و اعتماد و اطمینان و وفاداری در حرف رجوع کرده‌اند و کارآمدی، ورزیدگی و تخصص و از همه مهم‌تر تعهد به برنامه‌های تدارک دیده شده در مرحله دوم قرار می‌گیرد.این اتفاق برای مدیران ارشد یک رده پایین‌تر از وزیران و حتی مدیران کل اتفاق می‌افتد و در عمل نوعی سردرگمی پدیدار می‌شود.