این روزها کمتر کسی از مردم ایران را می‌توان سراغ گرفت که در مورد قاچاق سوخت و تاراج این سرمایه ملی از مرزهای کشور نشنیده باشد. روزانه ۲۰ تا ۴۰ میلیون لیتر سوخت شامل بنزین و گازوئیل به خارج از کشور قاچاق می‌شود،گفته‌ها در مورد این تاراج زیاد و اقدامات عملی و عاجل برای جلوگیری از آن کم است. مردم و افکار عمومی می‌پرسند تا کی باید جلو چشم مردم سرمایه ملی این کشور با «دبه» تاراج شود و اقدامی مناسب برای جلوگیری از آن صورت نگیرد. این داستان تکراری است و نوشتن در موردش هم تکراری‌تر؛ اما گاهی یک‌چیزهایی را باید آن‌قدر تکرار کرد بلکه کسی درجایی گوشش بدهکار شد و شنید و دید و اقدام کرد. مردم نگران‌اند و مسئولآن‌ هم نگاه می‌کنند، اما چه کسی و با چه راهکاری قرار است از این تاراج سرسام‌آور جلوگیری کند. تا کی باید منتظر بود. سود هنگفت این قاچاق به جیب چه کسانی می‌رود؟ قطعاً آن مرزش نشین که دبه‌ای بر شانه‌های لرزانش دارد، برنده این بازی کثیف نیست.

خصولتی‌ها یا همان شبه‌دولتی‌هایی که وجودشان در قانون هم محترم شمرده شده است و در جریان اجرای اصل 44، واگذاری شرکت‌های دولتی به آنها بلامانع است و این واگذاری‌ها نوعی خصوصی‌سازی تلقی می‌شود، از نگاه بخش خصوصی مجموعه‌های مشکل‌سازی هستند.