ما عادت کرده‌ايم که همیشه جنبش زنان را در راستای مبارزه برای به‌دست‌آوردن حقوق مساوی با مردان و جبران عقب‌ماندگی‌ها و بی‌عدالتی‌ها در حق زنان و ضد تبعیض نژادی و جنسی بدانیم. به‌این‌ترتیب اگر در طول تاریخ چند سده گذشته با جنبشی از طرف زنان روبه‌رو شویم که با این پیش‌فرض ما ناسازگاری داشته باشد، تعجب می‌کنیم. به همین جهت وقتی اکثریت زنان سفیدپوست آمریکایی که در میان آنها تحصیل‌کردگان هم کم نیستند، به ترامپ به‌عنوان رئیس‌جمهوری رأی می‌دهند، تعجب می‌کنیم، زیراکه می‌دانیم ترامپ بسیاری از دستاوردهای زنان را در زمینه حقوق مساوی با مردان و مبارزه با خشونت علیه زنان، به راحتی به تمسخر می‌گیرد، اما حقیقت تاریخی تلخ این است که زنان، سابقه طولانی در جنبش افراطی راست در آمریکا دارند. کوکلوکس‌کلان‌ها، جنبش افراطی نژادپرستانه آمریکا، یک‌ونیم‌میلیون نفر عضو زن داشته که در بسیاری موارد بسیار فعال هم بوده‌اند. در جنگ جهانی دوم نیز جنبش زنان معروف به جنبش مادرها، معتقد به مسیحیت افراطی، ضدحقوق زنان، ضدکمونیست و یهودیت بود.

پروانه سلحشوری طی یکی دو ماه گذشته در افکار عمومی دیگر آن نماینده‌ای نیست که برخی‌ها هنوز به نطق دفاعیه‌اش از مسعود سلطانی‌فر می‌خندیدند و برخی دیگر تصورشان از او همچنان تقاضای سفر به روسیه بود. او را حالا با نطق 13 شهریور و حضورش با گردن عمل کرده در جلسه رأی‌گیری برای لایحه CFT می‌شناسند. گفت‌و‌گوی «ایران» با این نماینده تهران، بدون رفتن به سراغ حاشیه‌های نطقش در مجلس و دردسرهای بعدی ناشی از آن انجام شد، با سؤالاتی که بیشتر سیاسی بودند؛ از بحث شفافیت رأی نمایندگان گرفته تا عملکرد فراکسیون امید و نسبت اصلاح‌طلبان با مجلس. در میانه بحث هم سلحشوری گریزی به موضوعات مربوط به زنان و هدفش از اصرار به رفتن به روسیه در جام جهانی داشت.