امیر دژاکام معتقد است نظام آپارتاید در تئاتر ایران شکل گرفته که به جای سفیدپوست و سیاه پوست، شاهد غلبه نژاد پولدار بر بی پول در آن هستیم. نژاد پولدار می تواند یک شبه تالار وحدت را برای اجرا در اختیار بگیرد، بیلبوردهای اصلی را داشته باشد و بازیگران مطرح را با پرداخت دستمزد بالایشان وارد کار خود کند و من به عنوان یک کارگردان مولف شرایط خیلی سختی برای کار دارم. این واقعیت این روزهای تئاتر ما است و من نیز از هیچ کسی گله ندارم، سعی می کنم با تولید و اجرای کارهای کوچک، خود را در صحنه تئاتر نگه دارم.

«سلبریتی نداشته باشی کار تمام است.»؛ این را، هم دانشجویان می‌گویند و هم کارگردان‌هایی که هنوز دوست دارند آثار خود را در سالن‌های کوچک و دالان‌های تئاتر‌شهر روی صحنه ببرند. در روزهایی که تئاتر انگار جان دوباره‌ای گرفته و کمتر می‌شود سراغ کارگردانی بروی که درگیر اجرا نباشد، هنوز تا دل‌تان بخواهد تیم‌های جوان و پرانگیزه‌ای هستند که محکوم به شکست و نفروختن هستند. در سالن‌ تئاترهایی که بلیت آنها به 200هزار تومان هم می‌رسد جای سوزن‌انداختن نیست و مخاطب آنها ناخودآگاه اقشار خاصی از جامعه شده‌اند اما در مقابل، چه بسیار گروه‌هایی که در سکوت می‌آیند و دست خالی برمی‌گردند. اما این‌سوی ماجرا تا دلتان بخواهد حرف و استدلال و توضیح و تفسیر هست. خیلی‌ها بر این باورند که تئاترهای تجاری که شاید بتوان به آنها هنر لاکچری هم گفت، باعث شده‌اند پای اسپانسرها به این حوزه باز شود و این هنر دیگر مانند سابق مهجور و بی‌پشتوانه نباشد.

سيدعباس صالحي تئاتر لاکچري را تير خلاص به اين هنر دانست و اين‌گونه است كه در سطح بالا نيز بالاخره مديران متوجه عواقب و پيامدهاي منفي تئاتر لاكچري با پرداختن به جنبه‌هاي صرفا تجاري شده‌‌اند كه مي‌تواند در درازمدت تهديدی بسيار جدي براي فرهنگ سرزمينمان باشد.