از هزاران کسی که می‌نویسند تنها آن‌هایی لقب نویسنده می‌گیرند که کلماتشان حتی پس از مرگ کاتب، نمی‌میرد و دست به دست تاریخ را تجربه می‌کند. می‌شود شهریار بهجت تبریزی که وقتی دلش می‌خواهد مدیحه‌ای برای رئیس بانک کشاورزی سبزوار یا آقای موسوی اردبیلی بسراید تکیه می‌دهد به مخده‌ها و کنار سماور نیکلای یک شعر مکانیکی خوش قافیه از دهنش می‌ریزد روی کاغذ.

من اگر دختر بودم قسم می خورم که هرگز زنش نمی شدم. یعنی با وجود 1353 سکه که سال تولدش باشد بله را به عاقد نمی گفتم. آدمی که هفته ای سه روز با بچه های تیم رسانه ها و نود، برود فوتبال سالنی و بقیه عمرش را هم از تلویزیون، فوتبال زنده و مُرده ببیند و هر فوتبالی را هم که ندید، بدهد برایش ضبط کنند که از دست ندهد، به جان خودم زن دادنی نیست!الان خاطرجمع‌ام که نشسته یک گوشه و دارد با عشق ازلی-ابدی‌اش فوتبال، ورجه وورجه می‌کند. فوتبالی که معبد و کنیسه اوست. اگر من سادیسمِ نوشتن دارم، او نیز مازوخیسم فوتبال دارد. این همه مازوخیسم البته نوبرانه است و هر جایی و پیش هرکسی یافت می‌نشود جسته‌ایم ما. شما هم لابد الان فکر می‌کنید که او بعد از آن تعلیقی که دچارش شده و آن همه گرفتاری در تعطیلی برنامه نود، اتومبیل کاروانش را راه انداخته و دارد از شمال می‌زند می‌رود جزایر قناری، از آنجا به کانبرا و از آنجا به‌سمت ماسوله و دره دالاهو می‌پیچد که عقده‌های این همه سال سفر نرفتن و فنای فوتبال شدن را جبران کند. اما اشتباه می‌زنید.

چه کسی است که درباره فواید ورزش کردن چیزی نشنیده باشد؟ همه ما از تأثیرات مثبت ورزش روی جسم و روحمان باخبریم. می‌دانیم که ورزش سپری برای سلامتی‌مان است. آنقدر کارشناس و استاد و دکتر و مربی ورزشی درباره این موضوع برایمان صحبت کرده‌اند که حالا خودمان شده‌ایم یک پا کارشناس.