بیماری کرونا در کنار بعد پزشکی آن ابعاد دیگری هم دارد که عبارتند از: تنظیم روابط اجتماعی و سبک زندگی. آنطور که مشخص است کرونا تمام زندگی ما را تحت الشعاع خود قرار داده است.

اخیرا رهبر معظم انقلاب اسلامی، رهنمودهایی را به‌عنوان متمم دیدارشان با بازیگران، کارگردانان و تهیه‌کنندگان سیما برای جامعه هنرمندان به رشته تحریر درآوردند. فرمودند که «جنگ نرم همه‌جانبه دشمن، امروز قابل‌انکار نیست، بااین‌حال، برخی آن را انکار می‌کنند و این خود نیز بخشی از جنگ نرم است»؛ تصریح کردند که «در این جنگ، هنرمندان و اهالی فکر و نظر، در حکم نیروهای مسلح در جنگ سخت‌اند»؛ گلایه کردند که «برخی بی‌تفاوت از برابر این حادثه ملی می‌گذرند، برخی هم با دشمن همراهی و به او کمک می‌کنند؛ آن‌ها مسئولیت‌ناپذیر و این‌ها دشمن‌شیفته‌اند.» افزودند که «در مقایسه با نیروهای مسلح در جنگ سخت، می‌توان گناه این دو دسته را تشخیص داد. امروز در کشور بحمدالله کم نیستند کسانی که دارای موضع مسئولانه و تلاش شایسته‌اند؛ این باید روزبه‌روز افزایش یابد.»

تئاتر در حال بیگانه شدن با فرهنگ، تاریخ و سبک زندگی ایرانی است. پیش از این در کنار نمایشنامه‌های معروف غیر ایرانی، بسیاری از گروه‌ها و چهره‌های برجسته تئاتر با نوشتن آثاری پیرامون رویدادهای تاریخ معاصر ایران یا مسائل و ویژگی‌های سبک زندگی ایرانی و... پیوندهای این هنر زنده را با زندگی معاصر ایرانیان محکم‌تر و روزآمد می‌کردند. بسیاری از چهره‌های مطرح تئاتر ایران از جمله بهرام بیضایی، اکبر رادی، ‌علی رفیعی، پری صابری، محمد رحمانیان، محمد چرمشیر، هادی مرزبان و... متن‌های اثرگذاری را در فضای تئاتر ایران خلق یا اجرا کردند که مبتنی بر شاخص‌های تاریخ و فرهنگ ایرانی بود و البته با استقبال تماشگران هم روبه‌رو شدند.

«خیلی از جوان‌ها دل‌شان می‌خواهد دی‌جی باشند اما شاید باور نکنید که این شغل سختی‌ها و مشکلات و استرس‌های خودش را دارد. ساعت‌ها باید سرپا باشی و هرکسی هم هر آهنگی را سفارش داد بخوانی و تلاش کنی که جشن از ریتم نیفتد.» اینها حرف علی است. جوان 28 ساله‌ای که 6 سالی است در کنار اجاره دادن سیستم صوتی و نور مجالس به عنوان دی‌جی در عروسی‌ها و تولدها و جشن‌های مختلف برنامه اجرا می‌کند. می‌گوید خیلی از جوان‌ها به خاطر پیدا نکردن شغل مناسب و به تصور اینکه پول در دی‌جی شدن است بدون داشتن سواد موسیقی دی‌جی می‌شوند و بازار این کار را هم خراب می‌کنند.

مي‌توان با زيرکي تحقير کرد هر معماي شگفتي را و نسبت به امر کلان فرهنگ بي‌تفاوت و بي‌مبالات بود و چنين ابرروايت و امر عظيم و عزيزي را با نابخردي و کاهلي تنها يک تفنن يا يک متاع حقير و زائد در جميع فعاليت‌هاي زندگي فرض و توهم کرد. مي‌توان گفت فرهنگ فقط در حيطه تفننات و مرز تجملات و حيطه تشريفات رفته و نهايتا در آن مضيق فرو مي‌ايستد و منطق و کوچک‌ترين محملي به توسعه و الزامات آن ندارد و افعال جهان متجدد در غياب آن ايجابا امکان وقوع يافته و توسعه منهاي آن راه خود را مي‌رود و کار سترگ خود را انجام مي‌دهد! اما و هزار اما چنين قول سخيف و ضعيفي نزد خردمندان جهان وزني نداشته و خريداري ندارد. ناگفته پيداست چنين توهمات و تشبثاتي البته نظرا و عملا هميشه بوده و خواهد بود.