کنفدراسیون فوتبال آسیا در نامه‌ای به باشگاه پرسپولیس اعلام کرد که این باشگاه تا روز پنج‌شنبه فرصت دارد در واکنش به شکایت باشگاه النصر عربستان توضیحات خود را ارائه دهد.

برخورد با تیم منظم، پرانگیزه و پرستاره السد در نیمه‌نهایی آسیا، درست به اندازه نبرد فصل گذشته با الهلال عربستان در همین مرحله از لیگ قهرمانان دشوار به‌نظر می‌رسید اما چه اتفاقی افتاد که پرسپولیس برانکو در برابر الهلال تحقیر شد اما توانست السد را از این تورنمنت کنار بزند و حضور در نخستین فینال تاریخ لیگ قهرمانان را تجربه کند؟ علی اکبر طاهری، روایت خاص خودش را در مورد این «تفاوت» دارد. مدیرعامل سابق سرخپوشان، معتقد است که پرسپولیس در دوران مدیریت او با وجود شایستگی، از حضور در دیدار فینال بازمانده است؛ «متأسفانه پرسپولیس من در عین شایستگی و با بازیکنان خوبی که داشتیم به‌خاطر اتفاقاتی که شب قبل از بازی رقم زدند، با بدشانسی حذف شد.» قبل از هر چیز، استفاده از عبارت «پرسپولیس من» نشان می‌دهد مدیران باشگاه در دوران مدیریت، پرسپولیس را مثل یک ملک شخصی متعلق به‌خودشان می‌دانند.

بعضی قصه‌ها را باید دفن کرد. لای زمهریری از برف‌های هزارساله. یا زیر خاک سیاه یا حتی بشکه‌های قیراندود. بعضی قصه‌ها را باید با تیزاب سلطانی شُست. باید رویش به اندازه هزاران سلسله جبال البرز، خاک ریخت که بوی عفن‌اش دیگر در طول تاریخ برنخیزد و مشام آدمیزاده را نیازارد. بعضی قصه‌ها باید که از ازل تا ابد، سترون بمانند و بپوسند. چون انسان را از کمال و خِرد ساقط می‌کنند. من نمی‌دانم این فیلم کوتاه را دیده‌اید یا نه؟ فیلم کوتاه دخترک خردسال و شیرین‌زبانی که خیر سرِ ما، رفته است به تماشای بازی پرسپولیس- السد و گویا راهش نمی‌دهند. نخستین بار در اینستاگرام علیرضا جهانبخش بازیکن تیم ملی دیدیمش. مطمئنم که او نیز مثل همه تماشاکنندگان فیلم، ساعت‌ها با خود کلنجار رفته و حالش وخیم شده است.

السدی‌ها بار و بندیل‌شان را جمع کرده‌اند و از دوحه به تهران آمده‌اند تا پرسپولیسی‌ها را بعد از 3هفته از آسمان پایین بکشند. همه‌شان هم مفصل رجزخوانی کرده‌اند؛ گفته‌اند که شکست بازی رفت فقط یک اتفاق بود و چقدر زورشان بیشتر از پرسپولیس است. خط و نشان کشیده‌اند که دارند برای انتقام می‌آیند و قرار است با بلیت فینال برگردند. صدایشان را بالا برده‌اند که «آقای آسیا» ما هستیم و بقیه باید بزنند گاراژ. فوتبالی که نگاه کنیم، شاید خیلی بیراه هم نگویند. بالاخره آنها ژاوی را دارند که الماس فوتبال اروپا در این سال‌ها بوده، گابی را دارند که همین اواخر از دل چغرترین تیم اسپانیا بیرون آمده، بغداد را دارند که مثل مربا گل می‌زند و البته هیدوس و عفیف و سایر رفقا که از تیم ملی قطر هم سه، هیچ جلو هستند. همه اینها درست، اما پشت این همه عطش برای رسیدن به فینال چیست؟