در حال‌حاضر یک وانت‌سواری می‌تواند روزانه ۶۰۰ لیتر بنزین قاچاق کند و بنابراین با جمیع این محاسبات، روزانه ۴/ ۳ میلیون تومان درآمد رانتی نصیب یک قاچاقچی می‌شود. اما با کمال تعجب مردم محلی از بی‌برکتی قاچاق و فراوانی فقر در میان قاچاقچیان صحبت می‌کنند. اکثر قاچاقچیان مستاجر هستند و در محلات فقیر شهر ساکن هستند. سوال اساسی آن است؛ رانت ارزانی بنزین نصیب چه کسی می‌شود؟

هزینه نهایی واقعی مصرف هر نوع کالا یا خدمات توسط مردم به عوامل پیدا و نهان زیادی بستگی دارد و این هزینه می تواند با هزینه واقعی آن برای کل اقتصاد کاملاً متفاوت باشد. در شرایطی که بازار رقابتی وجود ندارد، ترکیب هزینه عوامل مشهود و نامشهود به زیان مصرف کنندگان و همچنین کل اقتصاد تغییر می کند و فقط عرضه کنندگان کالا یا خدمات سود می برند. در این حالت ذینفعان با مهندسی افکار عمومی اوضاع را به نوعی نشان می دهند که توجه افکار عمومی از واقعیت های کلیدی بازار منحرف شود. عرضه و مصرف خودرو در ایران مثالی بارز از برخورد تک وجهی، منفصل و جزیره ای با اقتصاد از سوی دولت و وابستگان است.