آسیب‌های اجتماعی در ایران، روایت جالب و خاص خودش را داشته و دارد؛ در روزگاری که اساساً این آسیب‌های اجتماعی به‌رسمیت شناخته نمی‌شدند و مطرح‌کردن‌شان، نوعی سیاه‌نمایی بود. سال‌ها گذشت تا دغدغه‌مندان، رندانه توانستند طوری این آسیب‌ها را مطرح کنند که نه حمل بر سیاه‌نمایی و اشاعه منکرات شود و نه حرف و حدیثی ناگفته بماند. حالا وضعیت بهتر است و نگاه‌ها پیشروتر؛ اما هنوز هم مطرح کردن این آسیب‌ها و صحبت‌ کردن درباره آن ها، یک خط قرمز نانوشته محسوب می‌شود.