این کتاب، پژوهشی تاریخی در زمینه تأثیر مهاجرت سادات از کشور‌های عربی به ایران و گسترش فرهنگ تشیع در آن است. در این کتاب نخست به بیان معنای مهاجرت و سادات در لغت و اصطلاح پرداخته شده و پس از آن روند مهاجرت آنان به ایران به صورت گروهی و سکنی گزیدن آنان در نقاط مختلف کشورمان از لحاظ تاریخی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. در این راستا نویسنده به مهاجرت احمدبن موسی معروف به شاهچراغ (پسر بزرگ امام هفتم)، عبدالعظیم حسنی (نوادگان امام حسن و همدوره امام هفتم تا دهم. به دستور امام علی النقی به شهر ری وارد شد)، فاطمه معصومه (خواهر امام رضا- یک سال بعد از حکومت حضرت قصد دیدار برادر داشت) و برخی دیگر از مهاجرت‌های فردی و گروهی سادات به ایران به ویژه بعد از ورود امام رضا (ع) به منطقه طوس اشاره نموده و نقش آنان در تأسیس و مدیریت برخی از حکومت‌های شیعی و نیز تحولات سیاسی و اجتماعی در ایران در آن عصر را بررسی نموده است. آنگاه نگارنده به زمینه‌های تمایل ایرانیان به سادات به جهت محبت آنان به اهل‌بیت پیامبر اسلام (ص) اشاره نموده و نحوه عملکرد سادات در ایران را از لحاظ سیاسی، اخلاقی، علمی، اعتقادی و اجتماعی را مورد بحث و بررسی قرار داده است. وی در ادامه به شهر‌های محل استقرار سادات در ایران مانند قسمت‌های شمالی ایران، تهران، شهر ری، خراسان، قزوین، قم، اصفهان، کاشان، اراک، ساوه، همدان، کرمانشاه، شیراز، کرمان و خوزستان اشاره نموده و آثار مهاجرت آنان را از مناظر مختلف مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است.

شهریار زرشناس عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی طی یادداشتی که در اختیار خبرگزاری فارس قرار داد، به ارائه تحلیلی از پروژه آلترناتیوسازی از «ناسیونالیسم باستان گرا» در مقابل انقلاب اسلامی پرداخت و نوشت: برخلاف برخی مدعاهای تبلیغاتی(و البته غیر حقیقی) مروجان و هواداران ناسیونالیسم باستان گرا و تبلیغات چی های ماسونی ـ صهیونیستی، سند و گواه متقنی دال بر موحد بودن کوروش در دست نداریم. کوروش ( آنگونه که روایت های راستین تاریخی به ما نشان می دهند) یک مرد نظامی توسعه طلب است که بخش عمده زندگی خود را در جنگ های تجاوزکارانه سپری کرد.