«سلبریتی نداشته باشی کار تمام است.»؛ این را، هم دانشجویان می‌گویند و هم کارگردان‌هایی که هنوز دوست دارند آثار خود را در سالن‌های کوچک و دالان‌های تئاتر‌شهر روی صحنه ببرند. در روزهایی که تئاتر انگار جان دوباره‌ای گرفته و کمتر می‌شود سراغ کارگردانی بروی که درگیر اجرا نباشد، هنوز تا دل‌تان بخواهد تیم‌های جوان و پرانگیزه‌ای هستند که محکوم به شکست و نفروختن هستند. در سالن‌ تئاترهایی که بلیت آنها به 200هزار تومان هم می‌رسد جای سوزن‌انداختن نیست و مخاطب آنها ناخودآگاه اقشار خاصی از جامعه شده‌اند اما در مقابل، چه بسیار گروه‌هایی که در سکوت می‌آیند و دست خالی برمی‌گردند. اما این‌سوی ماجرا تا دلتان بخواهد حرف و استدلال و توضیح و تفسیر هست. خیلی‌ها بر این باورند که تئاترهای تجاری که شاید بتوان به آنها هنر لاکچری هم گفت، باعث شده‌اند پای اسپانسرها به این حوزه باز شود و این هنر دیگر مانند سابق مهجور و بی‌پشتوانه نباشد.