«یک گوشت باید در باشد، گوش دیگرت دروازه. باید هیچ‌چیز برایت مهم نباشد، هیچ‌کس روی تو تأثیر نگذارد و هیچ حرفی خانواده‌ات را به‌هم نریزد. غیر از این باشد هم تو عاصی می‌شوی، هم زنت و هم آن طفل معصوم.»؛ اینها را بهمن می‌گوید. انگار که او حساس‌تر از بقیه مردانی است که از بهزیستی فرزند پذیرفته‌ و پدر شده است. در حرف‌هایش انگار پشیمانی موج می‌زند و تا نام «پریسا» می‌آید، چشم‌هایش نگران می‌شوند.