سال‌ها پیش وقتی نه تلویزیون و رادیو وجود داشت و نه گوشی موبایلی، صدای گرم نقالان به همراه نقاشی‌های قهوه‌خانه‌ای اجر و قرب زیادی داشتند. حالا اما این هنرهای کهن به لطف مدرن‌گرایی، به فراموشی سپرده شده‌اند، اگرچه هنوز هم هنرمندان فعال در حوزه امید دارند که چراغ هنرهای اصیلی همچون نقاشی قهوه‌خانه‌ای خاموش نمی‌شود.

نقاشی یک نقاش مشهور قهوه‌خانه که با بیتی از شاهنامه مزین شده است. چنگ‌نوازی هم گوشه تابلوی نقاشی چنگ میزند و گوشه دیگر تابلو دستان رستم بلند است تا خنجرش را بر سینه سهراب فرو کند. گوشه گوشه این تابلو حکایات زیبای شاهنامه مصور است.

«نقاشی قهوه‌خانه‌ای یا به تعبیرجدیدتر خیالی‌نگاری یکی از نقاط اتصال هنر و فرهنگ ملی و دینی ما با مخاطبان عامه است؛ آثاری که دراین حوزه خلق ‌شده، سال‌های سال و شاید چندین قرن، نقش تلویزیون را بازی می‌کرده‌اند و به تعبیری، هم رسانه بوده‌اند و هم نقشی آموزشی، تربیتی ایفا می‌کرده‌اند.» صاحب این سخن سید مجتبی حسینی معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. او در بازدیدی که از کارگاه نقاشی قهوه‌خانه‌ای «حماسه حسینی در آیینه خیال» در رواق هنر فرهنگستان هنر و نمایشگاه «آثار اعضای جاوید این فرهنگستان» داشت، پرداختن به نقاشی قهوه‌خانه‌ای و تداوم این هنر ملی را بسیار بااهمیت دانست و گفت: «متأسفانه در دهه‌های اخیر کمتر به نقاشی قهوه‌خانه‌ای پرداخته شده و این مسأله نقیصه‌ای است که حتماً باید رفع شود.»