بیشتر شرکت‌های موفق ایرانی، سرمایه‌گذاری قابل‌توجهی در خرید زمین و ایجاد زیرساخت‌های فیزیکی از جمله ساختمان، تجهیزات تولید، انبار و... کرده‌اند. بسیاری از این شرکت‌ها دستی هم در املاک و مستغلات و صنعت ساختمان داشته یا دارند. تجربه کسب‌وکار در بازار ایران به آنها نشان داده که سرمایه‌گذاری در زمین و ساختمان می‌توانسته سودآور و کم‌ریسک باشد، حتی بدون نیاز به نوآوری. فعالیت در حوزه املاک و مستغلات نیز عمدتا با هدف تنوع‌بخشی به فعالیت‌ها و پوشش ریسک تولید بوده است. همین پیشینه باعث شده که انباشت دارایی در قالب زمین، ساختمان، تجهیزات و موجودی بانکی به مهم‌ترین دلمشغولی مدیران تبدیل شود. این دارایی‌ها همگی در یک ویژگی مشترکند: همگی دارایی‌های فیزیکی یا مشهود به شمار می‌روند. اگر چه مدیریت صحیح دارایی‌های فیزیکی از جمله توانمندی‌های مهم شرکت‌های ایرانی به شمار می‌رود، اما همین تمرکز کامل بر این دارایی‌ها به یکی از موانع مهم نوآوری و رشد شرکت‌های ایرانی تبدیل شده است.