پهنه‌بندی خشکسالی ۱۲۰ ماهه منتهی به پایان مرداد ماه امسال نشان می‌دهد که بخش‌های گسترده‌ای مساحت کشور دچار خشکسالی خفیف تا بسیار شدید بلندمدت قرار گرفته‌اند. نکته بسیار مهم اینکه، تداوم وجود خشکسالی بلندمدت شدید و حتی بسیار شدید در بیشتر مناطق کشور دیده می‌شود. در دهه گذشته نزدیک به ۸۳ درصد از مساحت کشور با خشکسالی در انواع مختلف روبه‌رو شده است

واقعیت این است که با وجود تمام حساسیت‌های ناکافی موجود، بحران آب و هوایی در پیش بوده و در آینده اثرات آن را در زندگی روزمره مشاهده خواهیم کرد. بالا آمدن سطح آب دریا بدلیل افزایش دمای کره زمین و آب شدن برف‌های قطبی، بخشی از سواحل کشور‌ها و شهر‌های خاص را به زیر اب خواهد کشید.

تغییر اقلیم در ایران ، عذر بدتر از گناهی است که به داد مدیران می رسد. سیل شمال، سیل لرستان و ایلام و ده ها استان دیگر، رانش های متعدد و طغیان آب رودها و حالا نیز سیل کوت عبدالله و سیلاب فاضلابی در اهواز. مسوولانی که مدام در حال غافلگیر شدن هستند و نمی دانند در هنگام بحران چه باید بکنند و از پیش بینی بحران نیز عاجزند. آنها حتی گوش خود را بر شنیدن این حقیقت جهانی و علمی بسته اند که "دلیل تغییر اقلیم، تخریب سرزمین و زیرپا گذاردن قوانین محیط زیست" است.

استاد ژئوپلیتیک دانشگاه خوارزمی با اشاره به مهاجرت‌های ناشی از بحران آب در مناطق مختلف کشور گفت: مهاجرت‌های بی رویه به خصوص به شهرهای شمالی باعث از بین رفتن زمین‌های کشاورزی و تغییر کاربری آنها و به خطر افتادن امنیت غذایی شده است.کاویانی، کم آبی در خوزستان را از عوامل مهاجرفرستی دانست و اعلام کرد: بسیاری از افراد به دلیل کم آبی به فکر مهاجرت افتاده‌اند و به همین دلیل عده زیادی از این منطقه مهاجرت خود به سمت مناطق مرکزی را آغاز کرده‌اند. تهران، کرج، قزوین و شهرهای کرانه دریای خزر مقصد اکثر خوزستانی‌هایی است که به دلیل مشکلات آبی دست به مهاجرت زده‌اند.

استاد ژئوپلیتیک دانشگاه خوارزمی با اشاره به مهاجرت‌های ناشی از بحران آب در مناطق مختلف کشور گفت: مهاجرت‌های بی رویه به خصوص به شهرهای شمالی باعث از بین رفتن زمین‌های کشاورزی و تغییر کاربری آنها و به خطر افتادن امنیت غذایی شده است.

یکی از تأثیرگذارترین و معتبرترین مجلات علمی دنیا (PNAS) اخیرا مقاله‌ای به قلم 5نفر از دانشمندان دانشگاه ایالتی میشیگان تحت عنوان «پایداری انرژی برقابی در قرن 21» منتشر کرده است. در این مقاله با اشاره به اینکه در حال حاضر 71درصد انرژی تجدیدپذیر جهان از طریق سدهای برقابی تأمین می‌شود توضیح می‌دهد که در موج سد‌سازی‌ بین سال‌های 1920 تا 1970 میلادی هزاران سد در اروپا و آمریکای شمالی ساخته شد. با این حال از دهه 70 قرن بیستم ساخت سدهای بزرگ در کشورهای توسعه‌یافته متوقف شده است. در آمریکای شمالی و اروپا شمار سدهایی که هر سال برچیده می‌شوند از سد‌های ساخته‌شده بیشتر است. در آمریکا به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین کشورهای سدساز جهان، میزان استحصال انرژی برقابی به 6درصد کاهش پیدا کرده است. در کشورهای اروپایی سوئد، اسپانیا، پرتغال، فرانسه، سوئیس و بریتانیا 3450 سد و در آمریکا نیز در فاصله سال‌های 2006 تا 2014 میلادی، 546 سد برچیده شده‌اند.