وقتی یک تدبیر را به بدترین شکل ممکن اجرا می‌کنند، چند احتمال وجود دارد: بی‌تدبیری و بی‌کفایتی، فقدان قدرت پیش‌بینی و آینده‌نگری، و یا تعمد بر تصمیم‌گیری غلط و موج سواری روی تبعات منفی آن. یک گمانه درباره علت تعدد و تکرار سوء تدبیر‌ها این است که کسانی می‌خواهند برخلاف انبوه امکانات موجود، کشور را درمانده نشان دهند، فشار‌های دشمن را معتبر کنند و نسخه ضرورت تسلیم بپیچند. این طیف، چند سال با وعده و وعید با مردم سخن گفته و نتایجی خلاف وعده‌ها سر سفره مردم آورده‌اند؛ یا باید عذرخواهی کنند، و یا با ایجاد مضیقه و گرفتاری ثابت کنند چاره‌ای جز همان حرکت در بن‌بست نیست؛ باید با آمریکا مذاکره کرد و دیکته‌های FATF را پذیرفت و شعار «ما می‌توانیم» انقلاب را کنار گذاشت.

هرچند آنچه که می خواهم بنگارم به معنای موافقت با همه آن چیزی نیست که در تصویر پیوست آمده است اما همان را تلنگری می دانم برای فهم اخلاق حرفه ای و تمرکز بیشتر بر آن و نیز ادای هوشمندانه مسئولیت اجتماعی!