در سال‌های میانی دهه 1350، دو وجه متعارض در جامعه ایران به چشم می‌خورد، چهره ظاهری، از جامعه‌ای در حال رشد و باثبات خبر می‌داد و کمتر کسی بود که تصوری از سرنگونی نظام سیاسی در سال 1357 داشته باشد. پدیده‌های فرساینده قدرت حکومت در حال شکل بستن بود ولی شکوه و قدرت ظاهری کمتر مجالی برای دیدن آن می‌گذاشت.