الیزابت نوئل نئومان(۱) (۱۹۸۰ و ۱۹۷۳) نظریه ای تأثیرگذار در مورد نقش ارتباطات جمعی در شکل گیری افکار عمومی وضع کرد. برای نئومان، افکار عمومی از تعامل بین افراد و محیط اجتماعی شان نشأت می گیرد. وی اثرات رسانه ها بر افکار عمومی را قوی و قدرتمند می داند، چرا که «سه ویژگی ارتباطات جمعی یعنی تراکم(۲)، همه جایی بودن(۳) و هم صدایی(۴)، در ایجاد اثرهای قوی بر افکار عمومی با هم ترکیب می شوند» (سورین و تانکارد، ۳۹۶:۱۳۸۱). هم صدایی باعث شکل گیری تصویر همسان از موضوعات و رویدادها می شود و بر مواجهه ی گزینشیِ مخاطبان [که در نظریه ی استحکام بر آن تأکید می شد] غلبه می کند.