انتخاب رسانه برای کودکان و هر گروه سنی دیگر اصولا به آیتم‌های مختلفی بستگی دارد که بخش مهمی از آن توسط خانواده مدیریت می‌شود. اینکه کودکان علاقه‌مند هستند بر اساس کنجکاوی‌ها و سوالات ذهنی‌شان در دوره سنی نزدیک به بلوغ به خطوط قرمز نزدیک شوند مستقیما به این نکته برمی گردد که ما چقدر فرزندان‌مان را در حوزه مسائل مختلف جنسیتی و البته اتفاقات روحی و روانی و فیزیکی در دوران بلوغ مطلع ساخته ایم. طبیعتا اگر خواسته کودک در خانواده پاسخی پیدا نکند رسانه‌های نامرغوب دیگر این مسئولیت را بر عهده می‌گیرد. کارشناسان و روانشناسان از زوایای مختلف موضوع فوق را بررسی کرده اند.

سینا با من قهر می‌کند گاهی که چرا پینگ بازی‌هایش بالاست، علی در مورد پلتفرم آموزش مدرسه‌اش توضیح می‌دهد و همین چند روز پیش محمد مرا نشانده و یادم می‌دهد تا از فیلیمو برایش کارتون بگذارم. با تعجب که نگاهش می‌کنم می‌پرسد: تو با بابایت نمی‌نشستی کارتون ببینی؟ این‌ها تجربه‌های زیسته و روزمره من است با کودکانم. تجربه‌هایی که شاید نمی‌گذارند دغدغه کودک در فضای مجازی برایم هیچ‌وقت کم شود و البته همین تجربه زیسته است که مرا در حیرت از نگاه‌های ساده‌انگارانه برخی می‌برد.

مشکلات پیش روی تولیدکنندگان محتوای کودک چیست و برای برون رفت از این اوضاع و ترغیب خانواده‌ها به استفاده از محتوای بومی کودک چه باید کرد؟

با توسعه اینترنت در جهان، سن استفاده از فضای مجازی نیز بسیار پایین آمده است به صورتی که حالا دیگر از هر سه کاربر اینترنت در جهان، یک نفر کودک است؛ کودکانی که زمان زیادی را صرف بازی یا حضور در شبکه‌های اجتماعی می‌کنند و بیشتر اوقات نیز بدون نظارت والدین، از اپلیکیشن‌های مختلف تلفن همراه استفاده می‌کنند که البته در همین راستا نرم افزارهایی ویژه نظارت والدین و محدود کردن میزان فعالیت کودکان در فضای مجازی تولید شده است. نحوه استفاده کودکان از فضای مجازی در ایران نیز دغدغه والدین و مسئولان است تا جایی که بتازگی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در حساب شخصی توئیتر خود اقدام به نظرسنجی‌هایی درباره نهادهای موفق در حوزه تولید محتوا برای کودکان و نیز میزان آشنایی کاربران با نرم افزارهای نظارت والدین کرده است و این جا این سؤال پیش می‌آید که کودکان به چه محتوایی در فضای مجازی نیاز دارند.