اگر مبنای همه سیاست‌گذاری‌های اجتماعی- اقتصادی دستیابی به توسعه پایدار در نظر گرفته شود، روشن است که رضایت از زندگی، مؤلفه بسیار مهمی محسوب خواهد شد؛ ضمن اینکه به تعبیر برخی از اندیشمندان، هدف غایی توسعه پایدار «با دیدگاه‌های تنگی که توسعه را با عناوین و معیارهایی مانند رشد تولید ملی، افزایش درآمدهای شخصی، صنعتی‌شدن یا پیشرفت‌های فناوری مشخص می‌کنند، در تضاد است» (آمارتیا سن، 1383)؛ بنابراین دستیابی به شاخص‌های توسعه پایدار، بدون مواردی نظیر رضایت از زندگی فقط نابودی منابع طبیعی را به دنبال خواهد داشت. روشن است که رفاه بدون رضایت، به‌ جز تحمیل زندگی سیزیف‌وار به بشر ارمغانی نخواهد داشت.