در سنت دانشگاهیِ عصر ما، آنچه می‌خواهد فلسفه را از هر دانش دیگری جدا کند استدلال عقلانی است. اما وقتی به آثار بزرگ‌ترین فیلسوفان جهان سرک می‌کشیم، چیز دیگری فاش می‌شود: فلسفه از اساس به شعر و داستان آمیخته شده، تاحدی که گاه نمی‌توان فرق فیلسوف و شاعر را فهمید: «تمثیل غار» افلاطون قصه‌ای خیالی است، و داستان «ابراهیم نبی» جان کلامِ فلسفۀ کیرکگور محسوب می‌شود. از سوی دیگر، واقعاً چه کسی می‌گوید اشعار شاعرانی همچون دانته و گوته ربطی به فلسفه ندارند؟

دیگر گفتن ندارد که سرانه مطالعه مردم چنگی به دل نمی‌زند. با بهانه‌ها و دلیل تراشی‌های آن هم می‌شود یک کتاب نوشت. واقعیت این است که این یار مهربان، جایی در سبد خرید ما ندارد. سر و کله‌اش تنها گاهی وقت‌ها - آن هم به ضرب و زور اجبار- در زندگی روزمره‌مان پیدا می‌شود. این در حالی است که اگر بنشینیم و کلاه‌مان را قاضی کنیم، می‌بینیم که تا دلمان بخواهد زمان مرده در طول روز داریم. اگر همین موبایل‌ها و شبکه‌های اجتماعی‌ را برای یک روز کنار بگذاریم می‌بینیم که چقدر وقت اضافی در طول روز برای کتابخوانی خواهیم داشت، وقت‌های اضافی که مدام در آن ها در جا می‌زنیم و استفاده مفیدی از آنها نمی‌کنیم. اینجا می‌توانید چند روایت بخوانید به قلم کسانی که فکر می‌کنند هنوز هم کتاب تنها راه نجات انسان‌هاست از روزمرگی و از درجا زدن.