کامبیز نوروزی گفت: جریانات حرفه ای گردش اطلاعات که عمدتا شامل رادیو، مطبوعات و خبرگزاری ها هستند در ضعیف ترین دوران 30-40 سال گذشته به سر می برند و مرجعیت خود را از دست داده اند. در مقابل با توجه به تکنولوژی های جدید شامل اپلیکیشن ها و شبکه های اجتماعی، امکان انتقال اطلاعات برای آدم های متعدد فراهم شده است. علی شاکر نیز گفت: وقتی با ممیزی، جلو انتشار آزادانه اطلاعات را می گیریم در واقع داریم پنبه افکار عمومی را به الکلی آغشته می‌کنیم که با کوچکترین جرقه‌های فیک‌نیوز می‌تواند فاجعه‌ بیافریند. آن‌قدر در این سال‌ها روزنامه‌نگاران و استادان ارتباطات در این زمینه گفته ‌اند که دیگر موضوع لوس شده است. اما تا زمانی که در رسانه‌های ایران، به‌ویژه در بخش‌های خبری صداوسیما، گفتمانی قدرت‌محور و متعلق به دهه‌های سی و چهل میلادی حاکم است، وضعیت از این بهتر نمی‌شود.

موضوع این است که رسانه‌ها آنچنان لحظات زندگی روزمره را در بر گرفته‌اند که آن را مهمترین عامل تأثیرگذار بر اتفاق‌های اطراف می‌بینیم. در صفحه‌های اینستاگرام مدام در پی لذت بردن از فضولی‌های پنهان و آشکاریم. از لایک خوردن پست‌ها، دوپامین در خونمان ترشح می‌شود و این حسِ لذت کاری می‌کند که یادمان برود چقدر تنها شده‌ایم.