برخی ناظران و تحلیلگران معتقدند که غرب در شرایط کنونی، به دنبال تکرار راهبرد‌های تقابلی پیشینِ خود در رابطه با شوروری، این مرتبه علیه ایران است. در واقع، جهان غرب با شناسایی این نکته که ایران نیز همچون شوروی از چالش "توسعه نامتوازن" رنج می‌برد، سعی در تکرار یک تجربه تاریخی در زمینه مواجهه خود با یک نظام سیاسی مخالف با هژمونی غرب و به طور خاص آمریکا دارد. رویکردی که البته اکنون نمود‌های عینی و عملیاتی خود را نیز علیه تهران به نمایش می‌گذارد.چه بخواهیم یا نخواهیم، ایران به واسطه موقعیت راهبردی و ژئوپلیتیک خود و همچنین منابع انرژی قابل توجه و البته ظرفیت‌های بیشمار اقتصادی‌اش، نمی‌تواند به مثابه کنشگری منزوی و صرفا معطوف به داخل، در عرصه بین‌المللی دست به کنشگری بزند. حتی اتخاذ یک‌چنین رویکردی نیز برای کشورمان هزینه‌زا است.

در دو سال گذشته شنیدن شعار «رضاشاه، روحت شاد» که از سوی برخی معترضان، حتی در شهرهای مذهبی ، خشم برخی مسوولین را در پی داشته است؛ بی‌آنکه این مسوولین به‌طور ریشه‌ای و فراتر از انگ جاسوس‌زنی به شعاردهندگان، در جستجوی چرایی چنین شعارهایی باشند. آن هم پس از چهار دهه روایت یکسویه درباره تاریخ دوره پهلوی، به نظر می‌آید بخش زیادی از آنچه ریسیده بودند، پنبه شده باشد.

در نگاه دکتر مصدق، هدف فقط به ملی‌شدن صنعت نفت محدود نبود، بلکه او تلاش می‌کرد تا به‌طور کامل به سلطه سیاسی، فرهنگی و اجتماعی انگلستان بر کشور ایران پایان بدهد. علاوه‌بر‌این، دولت وقت با اتخاذ سیاست‌های راهبردی سعی می‌کرد که مردم را حاکم بر سرنوشت خود کند. چنین راهبردی باعث شد که نهضت ملی ایران از پشتوانه مردمی مؤثری بهره‌مند شود و شخص دکتر مصدق نیز توانست با جامعه ارتباط بسیار خوبی برقرار کند.