در کشور‌هایی نظیر ژاپن، استرالیا، آلمان و ... سیاست‌های تشویقی همچون طرح‌های پرداختی به والدین، کمک‌هزینه‌های معیشتی و خرید خانه، تخفیف‌های مالیاتی، مرخصی‌های با حقوق برای مادران و ... در نظر گرفته می‌شود. این در حالی است که اعمال سیاست‌های اینچنینی در ایران و در کنار آن حذف موضوعاتی ضروری نظیر غربالگری، آموزش در حوزه پیشگیری از بارداری و بیماری‌های مقاربتی و حذف یارانه دارو‌ها و لوازم جلوگیری از بارداری و سیاستگذاری‌های ناکارآمد مشابه، نه تنها یک ساده‌سازی است بلکه برداشتی کاریکاتورگونه از اجرای اینگونه سیاست‌ها به نظر می‌آید.

از سال 1393 روند کاهش ازدواج و نیز افزایش آمار طلاق ملموس است. تعداد ازدواج‌ها امسال به کمتر از 500 هزار می‌رسد که 50 درصد کمتر از تعداد ازدواج در سال 1393 است. نسبت ازدواج به طلاق نیز از ۵ به حدود ۳ تنزل کرده که کاهش بسیار شدیدی است. مهاجرت جمعیتی در داخل کشور برعکس اهداف تعیین شده، رخ داده است.

اگر عاقبت اجرای چنین طرح‌های توصیه‌شده‌ای،همانی باشدکه اکنون در قالب«سونامی سالخوردگی ایرانیان»خود را نشان داده است،آیندگان هرگز دلباختگان سیاست‌های رنگ ولعاب‌دار نهادهای بین‌المللی رانخواهند بخشید.