هشت ماهی می‌شود که رضامراد‌ صحرایی بر صندلی وزارت آموزش و پرورش تکیه زده است؛ وزیری که از همان روز اول وزارتش تا به امروز یکی از پرحاشیه‌ترین مردهای کابینه شناخته می‌شود. اظهارنظرهای عجیب‌وغریب و حرف‌هایی اغلب غیرکارشناسی موجب شده که او از مورد توجه‌ترین وزرای دولت سیزدهم باشد.در صحبت های او ، نوعی سبک سازی بار هزینه ای دولت و انداختم مسئولیت آموزش و پرورش برعهده خود شهروندان به چشم می خورد. نسبت به جریان خصوصی سازی و مدارس غیرانتفاعی و شهریه های بعضا نجومی شان فاقد حساسیت لازم است و عدالت اموزشی در سخنان او در قالب نوعی نگاه پوسته ای و کم عمق ، تجلی بیرونی دارد. راهکاری برای ارتقا کیفیت آموزش و کاهش بازماندگان از تحصیل نداشته و در کل، سرگرم نوعی روزمرگی است.

تغییر سیاست دولت و وزیر آموزش و پرورش از عدم خصوصی سازی مدارس تا حمایت از مدارس دولتی که طی ۳ ماه انجام شده و در لایحه بودجه نیز خود را نشان داد بیانگر آن است که اصل ۳۰ قانون اساسی رفته رفته رنگ باخته و آموزش و پرورش رایگان و با کیفیت تنها مختص گروه‌های برخوردار جامعه است.

محسن حاجی‌میرزایی در مورد موضوع خصوصی‌سازی در آموزش و پرورش گفت: چنین چیزی صحت ندارد؛ آموزش و پرورش امر حاکمیتی است و خصوصی‌سازی انجام نمی‌شود اما خرید خدمات روشی است که چون با مشکل کمبود نیرو مواجه هستیم، اجرا می‌کنیم که معلمان تابع قوانین آموزش و پرورش هستند و محتوای آموزشی هم اجرا می‌شود.

رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس شورای اسلامی با اشاره به اینکه یک اشتباه استراتژیک ساختار آموزش‌وپرورش را فلج کرد، گفت:‌ دولت باید به داد آموزش و پرورش برسد اما در محاق بی‌تفاوتی‌ فرو رفته است.وی افزود: آقای فانی در جلسه‌ای در حضور دکتر نوبخت تأکید کردند که آموزش و پرورش بیش از 300 هزار نفر نیروی انسانی مازاد دارد، در جای دیگری گفت "آموزش و پرورش را با 750 هزار نفر می‌توان اداره و مدیریت کرد. حتی این دیدگاه تا جایی پیش رفت که او پیشنهاد انتقال نیروهای آموزش و پرورش به سایر دستگاه‌های دولتی را مطرح کرد و دیگر از 150 هزار معلم مازاد سخن گفت.