بر اساس پیمایش ملی شیوع‌شناسی معلولیت، حدود ۱۱/۵ درصد جمعیت کشور معادل بیش از ۹ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر را افراد دارای معلولیت تشکیل می‌دهند. معلولیت در جامعه ایران چند وجهی است یعنی افراد دارای معلولیت وجوه آموزش، مسکن، اشتغال، پرستاری و توانبخشی را به صورت چند لایه دارند و نیاز است که اقدامات ویژه برای این افراد انجام دهیم. در حال حاضر سه هزار و ۱۰۰ مرکز آموزشی، توانبخشی ۱۳ نوع خدمت را به افراد دارای معلولیت ارائه می‌کنند که ارائه خدمات مجازی و از راه دور نیز به صورت جدی در دستور کار قرار دارد. طبق نتایج پژوهش‌های صورت گرفته، ۴۰.۷ درصد معلولیت‌های دایمی منجر به کم‌توانی در ایران (مثل نابینایی یا سندروم داون) دلایل ژنتیکی دارد، همچنین ۵۹.۳ درصد معلولیت‌ها در کشور، دلیل اکتسابی داشته که «آسیب‌دیدگی نوزاد در اثر زایمان دشوار، تولد زودرس، کمبود اکسیژن در هنگام تولد، حوادث و سوانح، مشکلات روحی و روانی و مشکلات خانوادگی و داروها» به عنوان دلایل اکتسابی معلولیت‌های دایمی منجر به کم‌توانی شناسایی شده است. نکته مهم و مرتبط با انتشار یک گزارش تحقیقاتی، برهم خوردن تمام معادلات درباره برنامه‌ریزی، بودجه‌نویسی و حتی ایجاد زمینه توانمندسازی جامعه هدف است چرا که طراحی چشم‌اندازی برای جمعیت یک میلیون نفری (تخمین مرکز آمار ایران از جمعیت معلولان کشور در سال ۱۳۹۰) مختصاتی مشخص دارد و حالا این جمعیت با یک سرشماری نزدیک به یقین، حدود ۱۰ برابر افزایش یافته و به عدد بیش از ۹ میلیون نفر رسیده در حالی که تمام زیرساخت‌ها با فرض همان عدد یک میلیون نفری در نوسانی محدود طراحی شده بوده است.

به دنبال آرزوهایشان می‌دوند اما در مقابل مشکلات و کمبودهایشان سرخم نمی‌کنند، می‌خواهند گام به گام با صبر و حوصله با تحقق آرزوهایشان مرز بین معلولیت و عادی بودن را از بین ببرند؛ با وجود برچسب‌هایی از جنس ناتوانی، انگ و تبعیض‌هایی که از سوی جامعه علیه آنها وارد می‌شود، تلاش می‌کنند تا در جامعه همواره مطرح باشند.