و البته هر جامعه ای به تعداد محدودی و حداقل یک « رویای جمعی معنی‌بخش» یا « رویای جمعی وحدت‌بخش» نیاز دارد که همه رویاهای جمعی دیگرش را جهت بدهد و معنی کند. رویاهای جمعی، معنی و انرژی و امید می‌دهند اما تنها یک رویای جمعی معنی‌بخش است که «وحدت آفرین» است و همه انرژی‌های جمعی را به سوی یک نقطه هم‌افزا می‌کند. به چنین رویایی، «رویای ملی» می‌گوییم.

پرویز پرستویی در واکنش به حوادث اخیر نوشت: در بحبوحه بحران کرونا و انبوهی از مشکلات اقتصادی، در سرزمین ما فرصتی بی‌نظیر برای گفتن و شنیدن ایجاد شده است. بسیاری از ما با انتشار نوشته‌ها، هشتگ‌ها و تصاویر گوناگون خواهان اعدام‌نشدن امیرحسین مرادی، محمد رجبی و سعید تمجیدی شده‌ایم.

بسیاری «اتوپیا» را حاصل تجربه‌ها، رویدادها، الگوها، داستان‌ها و خاطرات یک ملت تعریف می‌کنند؛ به تعبیری، آن را «رؤیای جمعی یک جامعه» می‌دانند که همچون بند یک تسبیح، نسل‌های مختلف را به هم پیوند می‌زند. در این فضا، این پرسش مطرح می شود که اتوپیا و رؤیای جمعی جامعه ما چیست؟ و در یک نگاه تاریخی- جامعه شناختی چه مسیری را از سر گذرانده است؟